الفرق بين المراجعتين لصفحة: «آية النفس المطمئنة»

وبناء علی الروایات إن الإمام علی والإمام الحسین من مصادیق النفس المطمئنة.  

}}

==النفس المطمئنة==

قال الشیخ مصباح الیزدی إن النفس المطمئنة هی حالة للنفس یشعر الإنسان من خلالها بالاطمئنان، ولا یمیل إلى المعاصی.<ref>مصباح یزدی، آیین پرواز، ۱۳۹۹ش، ص۲۷.</ref> وقد ذکر العلماء المسلمون مراتب وحالات للنفس، أدناها النفس الأمّارة، التی تأمر الإنسان بالسوء. والمرتبة التالیة هی النفس اللوّامة، التی تندم من أفعالها السیئة وتلوم صاحبها. والمرتبة العالیة هی النفس المطمئنة.<ref>مصباح یزدی، آیین پرواز، ۱۳۹۹ش، ص۲۶-۲۷؛ مطهری، مجموعه آثار، ۱۳۸۹ش، ج۳، ص۵۹۵-۵۹۶.</ref>

==تفسیرها==

یرى المفسرون أنّ المراد من النفس المطمئنة فی آیة ۲۷  من سورة الفجر هو المؤمنون الذین بلغوا مرتبة الیقین والطمأنینة؟؟؟، ولا یدخل إیمانهم شک وریب.<ref> برای نمونه نگاه کنید به طبرسی، مجمع‌البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱۰، ص۷۴۲؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۶، ص۴۷۵-۴۷۷.</ref> ویقول العلامة الطباطبائی أنّ النفس المطمئنة هی إنسان حصل على الطمأنینة بالاعتماد على الله، ورضی برضا الله، حیث لا یؤثر علیه صعوبات الحیاة، فمثل هذا الإنسان یعیش عبودیة کاملة ولا ینحرف عن الصراط المستقیم.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۲۰، ص۲۸۵.</ref> ویرى صاحب تفسیر مجمع البیان أن النفس المطمئنة اطمئنت فی ظل الإیمان بالله، و بلغت مرحلة الیقین، وتصدّق بالثواب والبعث فی القیامة.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱۰، ص۷۴۲.</ref> واعتبر الإمام الخمینی أن النفس المطمئنة هی نفس لا سؤال؟؟ لها.<ref> امام خمینی، صحیفه امام، ۱۳۷۸ش، ج۱۴، ص۲۰۶.</ref>

وقد روى الکلینی فی کتاب الکافی أن الإمام الصادق(ع) قال فی تفسیر آیات النفس المطمئنة: إن المؤمن إذا أتاه ملک الموت لقبض روحه ینادی مناد من قبل الله تعالی: <blockquote>«يا أيّتها النفس المطمئنة (إلى محمّد و أهل بيته) ارجعي إلى ربّك راضية (بالولاية) مرضيّة (بالثواب) فادخلي في عبادي (يعني محمّدا و أهل بيته) و ادخلي جنّتي»، فما شي‌ء أحبّ إليه من استلال روحه و اللحوق بالمنادي.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۱۲۷-۱۲۸.</ref> </blockquote>

* امام خمینی، سید روح‌الله، صحیفه نور، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۷۸ش.

* حسکانی، عبیدالله بن عبدالله،‏ شواهد التنزیل لقواعد التفضیل، تحقیق و تصحیح: محمدباقر محمودى، تهران، مجمع احیای فرهنگ اسلامی وابسته به وزارت افرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۱ق.‏